Alam mo, parang araw-araw tuwing 11:42 hanggang 12:35 ng umaga, nabubugbog ako. Hehe. Kasi, bago pumunta, iniisip at kinakatakutan ko ung klaseng un. Pagkatapos naman, parang ang sakit ng pakiramdam ko kasi ang dami nyang binibigay na assignments. Pero pagkatapos ng lahat, parang merong sense of pride at accomplishment na na-survive ko yun. Diba, parang nakipag-away ako. Kinda. Basta. Ewan. Useless/senseless analogy.